دکلمه تنهایی

نوشته ی حسین حائریان

گوینده : حمید ناصری

تهیه شده در رادیونگار

بخشی از متن دکلمه تنهایی: من تنهایی را زندگی کردم . روزی که به مدرسه ی جدید رفتم . بی دوست ، بی آشنا . درد بی درمان بی کسی است . بی کسی یعنی بروی کنار سیصد نفر هم سن و سال خودت و کسی را نداشته باشی که به او سلام کنی .
با ذره بین به همه نگاه کنی تا شاید کسی به تو لبخند بزند.
که نزد.
آن روز در آن مدرسه هیچ کس اندازه ی من تنها نبود.
بی کَسی یعنی بروی سر کلاسی که هیچ کس را نمی شناسی.
سر پا بایستی تا معلم بیاید و بگوید کدام میز بنشین
و چه تلخ است نگاه بچه ها وقتی می خواهند یک دوست کنارشان بنشیند
و نه یک غریبه…
که من آن روز غریب ترین بنده ی خدا بودم.
من تنهایی را زندگی کردم